Halüsinasyon ?
Halüsinasyonlar birincil görsel korteksin yansıması! İşte, 25 yıldır süren nörolojik, matematik ve psikedelik çalışmaların sonucu!...
Bu durum bir grup Amerikalı matematikçi tarafından kanıtlandı; çeşitli disiplinlerden uzman bilim adamlarından kurulu bir ekip, gözler kapandıktan sonra niçin aniden asit renklerden oluşan bir spiral, Örümcek ağı ya da aydınlık bir açıklığa uzanan uzun bir tünel gördüğümüzü aydınlattı...
Bu çalışmalar sayesinde artık görsel halüsinasyonun samanların inandığı gibi Öteki dünyadan gönderilen bir mesaj değil, bizzat bu dünyanın içinden kaynaklanan bîr olgu. Halüsinasyon bazılarının iddia ettiği gibi gerçeğin daha hoş bir yüzünün keşfi değil, beynin dengesini yitirmesi halinde şekiller yaratmaya doğal eğiliminin görselleşmesinden ibaret.
Ayrıca bazı psikanalistlerin iddia ettiği üzere, halüsinasyon engellenmemiş nevrozların dışavurumu değil, birincil görsel korteksin sadık bir yansıması. Bu keşif yirmi beş yıldır sürdürülen araştırmaların sonucu...
Somut olarak bu tür değişime uğramış görüntülerin ortaya çıkmasının sayısız nedeni var. Göze baskı, aşırı konsantrasyon, beslenmeme, aşırı yorgunluk, migren, ateş, şizofreni, ileri derece sifilis ya da ölüme yolculuk v.s. bu nedenlerden bazıları.
Sofistike Hesaplar
Örneğin, halüsinasyona yol açacak bir etkiye maruz kaldıktan sonra gözlerini yummuş gönüllü bir denek üzerinde psikedelik bir deney yapalım. Göz kapakları açıksa, gözbebeğinden geçen resim retinanın dibine yansıyıp reseptörlerle alındıktan sonra diğer bölgeler analizlerini tamamlamadan önce birincil bir analiz için birincil görsel kortekse nüfuz edecek derecede beynin içine gönderiliyor.
Retina gibi bu korteks de dış görüntünün yansıdığı gerçek anlamda bir sinema perdesidir. Ancak göz kapakları kapalı olduğuna göre bu görüntüyü algılayacak nöronların aktivitesi sıfırdır. Perde beyazdır. En azından halüsinasyon yaratan sebeb etkisini gösterinceye kadar bu durum böyledir...
Nörologlar bu değişik nöronların birbirlerine nasıl bağlandıklarını biliyorlar: Bu yapı, değişik bağlantı ağırlıklarıyla retinadan ya da diğer nöronlardan gelen bilgilerin toplamı gibi her nöronun faaliyetini tanımlayan bir dizi denklemle betimleniyor.
Basit bir parametre
Bu denklemler parçacıklar arasındaki etkileşimleri betimlemek için fizikte kullanılanlara benziyor. Halüsinasyonlara yol açan sebep tüm bu bağlantıların ağırlığını artırarak bu korteksin uyarılabilirliğîni bozuyor; bu fenomen de basit bir parametreyle hesaplara dahil ediliyor. Matematikçiler, normalde hareketsiz olan nöron sisteminin bir başka denge durumuna geçtiğini gösteren bu parametreyle İlgili kritik bir değerin var olması gerektiğini düşünüyorlar. Bu durum az çok suyun kaynama noktasıyla karşılaştırabilir: Temelde hareketsiz olan sıvı kritik eşik olan 100 derece sınırını aştığında birdenbire hareketlenmeye başlıyor.
İşte bu görüşten yola çıkan Jack Cowan ve George Bard Ermentrout denklemleri de kullanarak hesaplamalara başladılar. 1979'da yayımlanan ilk sonuçlar umut verici olsa da modellerin daha da gelişmesi ve nöro-jeo-psikedelik düşünce sisteminin daha da olgunlaşması için beynin işleyişinin (özellikle MR tekniğinin ortaya çıkması sayesinde) daha iyi anlaşılmasını beklemek gerekti. Bunun için spektrum analizleriyle beraber sayfalarca son derece teknik hesaplamalar, Fourier'nin geliştirilmesi, kısmi diferansiyel denklemlerinin incelenmesi gerekiyordu. İki Amerikalı bilim adamı Utah Üniversitesi'nden Paul Bressloff ve Houston Üniversitesi'nden Martin Golubitsky'nin de yardımlarıyla halüsinasyo-na yol açan sebeblerin belli miktardaki konsantrasyon oranının aşılması halinde birincil görsel kortekste ciddi bir dengesizliğin neden olduğu aktiviteler, sebebin etkisiyle kendiliğinden ortaya çıkan geometrik motifler saptadılar.
Halüsinasyonlar birincil görsel korteksin yansıması! İşte, 25 yıldır süren nörolojik, matematik ve psikedelik çalışmaların sonucu!...
Bu durum bir grup Amerikalı matematikçi tarafından kanıtlandı; çeşitli disiplinlerden uzman bilim adamlarından kurulu bir ekip, gözler kapandıktan sonra niçin aniden asit renklerden oluşan bir spiral, Örümcek ağı ya da aydınlık bir açıklığa uzanan uzun bir tünel gördüğümüzü aydınlattı...
Bu çalışmalar sayesinde artık görsel halüsinasyonun samanların inandığı gibi Öteki dünyadan gönderilen bir mesaj değil, bizzat bu dünyanın içinden kaynaklanan bîr olgu. Halüsinasyon bazılarının iddia ettiği gibi gerçeğin daha hoş bir yüzünün keşfi değil, beynin dengesini yitirmesi halinde şekiller yaratmaya doğal eğiliminin görselleşmesinden ibaret.
Ayrıca bazı psikanalistlerin iddia ettiği üzere, halüsinasyon engellenmemiş nevrozların dışavurumu değil, birincil görsel korteksin sadık bir yansıması. Bu keşif yirmi beş yıldır sürdürülen araştırmaların sonucu...
Somut olarak bu tür değişime uğramış görüntülerin ortaya çıkmasının sayısız nedeni var. Göze baskı, aşırı konsantrasyon, beslenmeme, aşırı yorgunluk, migren, ateş, şizofreni, ileri derece sifilis ya da ölüme yolculuk v.s. bu nedenlerden bazıları.
Sofistike Hesaplar
Örneğin, halüsinasyona yol açacak bir etkiye maruz kaldıktan sonra gözlerini yummuş gönüllü bir denek üzerinde psikedelik bir deney yapalım. Göz kapakları açıksa, gözbebeğinden geçen resim retinanın dibine yansıyıp reseptörlerle alındıktan sonra diğer bölgeler analizlerini tamamlamadan önce birincil bir analiz için birincil görsel kortekse nüfuz edecek derecede beynin içine gönderiliyor.
Retina gibi bu korteks de dış görüntünün yansıdığı gerçek anlamda bir sinema perdesidir. Ancak göz kapakları kapalı olduğuna göre bu görüntüyü algılayacak nöronların aktivitesi sıfırdır. Perde beyazdır. En azından halüsinasyon yaratan sebeb etkisini gösterinceye kadar bu durum böyledir...
Nörologlar bu değişik nöronların birbirlerine nasıl bağlandıklarını biliyorlar: Bu yapı, değişik bağlantı ağırlıklarıyla retinadan ya da diğer nöronlardan gelen bilgilerin toplamı gibi her nöronun faaliyetini tanımlayan bir dizi denklemle betimleniyor.
Basit bir parametre
Bu denklemler parçacıklar arasındaki etkileşimleri betimlemek için fizikte kullanılanlara benziyor. Halüsinasyonlara yol açan sebep tüm bu bağlantıların ağırlığını artırarak bu korteksin uyarılabilirliğîni bozuyor; bu fenomen de basit bir parametreyle hesaplara dahil ediliyor. Matematikçiler, normalde hareketsiz olan nöron sisteminin bir başka denge durumuna geçtiğini gösteren bu parametreyle İlgili kritik bir değerin var olması gerektiğini düşünüyorlar. Bu durum az çok suyun kaynama noktasıyla karşılaştırabilir: Temelde hareketsiz olan sıvı kritik eşik olan 100 derece sınırını aştığında birdenbire hareketlenmeye başlıyor.
İşte bu görüşten yola çıkan Jack Cowan ve George Bard Ermentrout denklemleri de kullanarak hesaplamalara başladılar. 1979'da yayımlanan ilk sonuçlar umut verici olsa da modellerin daha da gelişmesi ve nöro-jeo-psikedelik düşünce sisteminin daha da olgunlaşması için beynin işleyişinin (özellikle MR tekniğinin ortaya çıkması sayesinde) daha iyi anlaşılmasını beklemek gerekti. Bunun için spektrum analizleriyle beraber sayfalarca son derece teknik hesaplamalar, Fourier'nin geliştirilmesi, kısmi diferansiyel denklemlerinin incelenmesi gerekiyordu. İki Amerikalı bilim adamı Utah Üniversitesi'nden Paul Bressloff ve Houston Üniversitesi'nden Martin Golubitsky'nin de yardımlarıyla halüsinasyo-na yol açan sebeblerin belli miktardaki konsantrasyon oranının aşılması halinde birincil görsel kortekste ciddi bir dengesizliğin neden olduğu aktiviteler, sebebin etkisiyle kendiliğinden ortaya çıkan geometrik motifler saptadılar.